آیا مصاحبه تلویزیونی با روح‌الله زم کار درستی بود،
یکی از پرسر و صدا ترین اتفاقات خبری در هفته گذشته مربوط بود به گفتگوی تلویزیونی علی رضوانی خبرنگار 20:30 در نامه بدون تعارف با روح‌الله زم مدیر کانال و سایت آمد نیوز بود.
این مصاحبه تلویزیونی برای آن طرف آبی‌ها بسیار سنگین تمام شد به نحوی که آقای علی رضوانی را به بازجو خبرنگار متهم کردند.
اما خوب است بیائیم با هم این مصاحبه تلویزیونی را از زوایای دیگر آن هم بررسی کنیم.
آگاه شدن و دانستن حق مردم است و از آن طرف آگاه سازی جامعه وظیفه رسانه‌ها مخصوصاً رسانه ملی است.
فلذا موضوع ما مربوط به اصل گفتگو نیست زیرا آن را درست و بجا می‌دانیم، آنچه می‌خواهم در این نوشتار به آن بپردازم نقاط ضعف برنامه هایی ازین دست است تا ان‌شاءالله در برنامه‌های آتی صدا و سیما اصلاح گردد.
همه می‌دانیم که احساس بر منطق پیروز میشود و یا لااقل عقل و منطق در فضای رقابتی با احساسات در مرتبه پایین‌تری قرار می‌گیرد.
شاید به همین علت باشد که بخش مهمی از جامعه را که ن و دختران تشکیل می‌دهند را از برخی مناصب مثل قضاوت منع کرده‌اند
وقتی شخصی در رسانه حاضر می شود اگر چه مردم را نمی‌بیند اما مردم او را می‌بینند و با او ارتباط عاطفی برقرار می کنند.
مخصوصاً اگر طرف مشکلی داشته باشد و با یک گرفتاری به برنامه آمده باشد حال ببینید اگر آن شخص محکوم به اعدام باشد و فضای گفتگو هم فضای عاطفی و احساسی باشد و خبرنگار از او سوالات خاص بپرسد چه می شود!
مثلاً چند کیلو لاغر شدی یا آخرین دفعه ای که پدر و مادرت را دیدی کی بود و …
وقتی که این مصاحبه را می‌دیدم ذهنم به گذشته نمی رفت و فقط در حال و آینده سیر می کرد.
که قرار است او را اعدام کنند احساساتم اذیتم می‌کرد با خود گفتم من که جنایات این متهم را می‌دانم و از اقدامات او آسیب دیده‌ام بازهم دلم برای او به رحم می‌آید افرادی که کم سن و سال تر هستند چه حالی دارند؟
یادم می‌آید زمانی که ریگی را اعدام کردند شبکه های تلویزیونی پرشده بود از ویژه برنامه این شرور، از لحظه انتقال او به تهران و لحظه پیاده کردن او از هواپیما و مصاحبه اختصاصی او قبل از اعدام!
خواهر کوچک ترم که سن و سالی نداشت گفت دلم به حال ریگی خیلی سوخت، این قضیه را برای یکی از بستگانم تعریف کردم او هم این واکنش را از فرزندانش گویا دریافت کرده بود و می‌گفت: صداوسیما نباید از او یک قهرمان می‌ساخت.
از این دست اقدامات در خصوص سلاطین سکه و ارز هم اتفاق افتاده است.
مصاحبه اختصاصی در زندان، مستندسازی وصیت‌نامه نویسی، آنها تا انتقال به خودرو و بدرقه آنها توسط دوربین و خبرنگار!
آیا تصور نمی‌کنند که این گونه خبررسانی فرقی با قهرمان‌سازی یک عده محکوم به اعدام ندارد؟
آیا فکری به حال روح و روان اقشار مختلف جامعه در سنین مختلف نمی‌کنند؟
راهکار چیست؟
به نظر من عدم نمایش چهره، به طور مثال فیلم‌برداری از پشت سر یا شطرنجی کردن چهره و یا حتی نمایش جنایات این افراد و خساراتی که به جامعه زده‌اند در بین مصاحبه‌ها می‌تواند از آثار منفی این گونه مصاحبه‌ها بکاهد و همین که جلوی مظلوم نمایی آنها و تبدیل شدن آنها به قهرمان را بگیرد. السلام علیکم و رحمت‌الله و برکاته
درباره این سایت